Ik heb een idee… lees een boek! Noorderlicht van Mariska Overman bijvoorbeeld.

Dat idee geef ik je niet zomaar. Deze thriller is namelijk onderhuids-spannend en leest prima weg. Het ‘idee’ staat centraal. Een idee van vier mensen. Vier mensen die elkaar via een forum hebben leren kennen. Eén heeft een idee en de rest doet mee!
Iemand moet dood
Wat het idee is wil ik best verklappen (het plot niet), want dat staat ook op de flap van het boek. Het viertal heeft bedacht dat er iemand dood moet.
Zij zoeken een slachtoffer. Iemand moet dood. Dat hebben ze afgesproken. Tja en wat je afspreekt – hoe vreselijk dat idee ook is – moet je doen, toch? Hahah, ik zou er niet aan moeten denken, maar de vier in het boek wel.
Naar het noorderlicht
Je leest het boek vanuit hoofdpersoon Noor. Zij heeft samen met Frode, Magnus en Katja hét idee. Zij hebben elkaar ontmoet op een online literair forum. Je leest hun privé chat waarin eerst één van hen het idee oppert en de rest volgt.
Noor vertelt haarscherp hoe zij elkaar na twee jaar heen en weer chatten nu in levende lijve op het zeilschip ontmoeten. Samen met andere passagiers gaan zij een schitterende, maar ijzig koude tocht langs de fjorden van Noorwegen maken. Op zoek naar walvissen en het noorderlicht. En op zoek naar informatie over andere passagiers. Want wie wordt het slachtoffer, en waarom. Ze spreken af dat drie van de vier dezelfde persoon moeten kiezen.

Bizar hersenspinsel
In het verhaal leer je diverse passagiers kennen, krijg je sympathie voor enkelen. Zelfs voor het viertal. Je leest vanuit Noor waardoor ik serieus sympathie voor haar kreeg. Ze twijfelt soms, en dan weer niet. Ik geniet mee van haar omschrijving over walvissen, de kou op zee, het landschap van Noorwegen en het wel en niet zien van het noorderlicht. Ik lees de struggle van Noor en over haar zus. Een vreselijk voorval, vroeger. Noor weet dat zij niet schuldig is aan de dood van haar zus, maar zij voelt dat wel zo. Gaat zij nu bewust op zoek naar het antwoord of zij zich schuldig voelt aan de dood van iemand als zij wel schuldig is. Ik vind het een bizar hersenspinsel!
Door het hele boek heen lees je korte reacties van passagiers na de reis. Het is duidelijk dat er iemand iets is aangedaan. Heel lang blijft het mij onduidelijk wie het is en of het wel is gedaan. Is het slachtoffer gedood, is de afspraak nagekomen?
Net als de corrector van De Crime Compagnie kijk ik uit naar de laatste pagina...
Voor mij is het einde redelijk onverwachts, maar geen totale schok. Wel een heerlijke draai (mag ik zeggen mindf*ck) aan het eind van het verhaal. Persoonlijk vind ik het nawoord van schrijfster Mariska Overman op de allerlaatste pagina dan net afbreuk doen aan het spannende verhaal.