Ik blijf het jammer vinden dat ik te weinig tijd maak om een boek te lezen. Extra blij ben ik dus dat ik vlak voor ik een persreis naar de Franse bergen ga maken een boek van A.W. Bruna uitgevers toegestuurd krijg. De titel? De negen dagen van Rabbit Hayes, geschreven door Anna McPartlin. Op de cover lees ik een zin uit de recensie uit Irish Times: “Leest als een trein, is vreselijke grappig en zal je zeker niet onberoerd laten.” Op Schiphol sla ik bij een kop koffie deze roman open en ik word direct gegrepen door het blog van Rabbit, de hoofdpersoon. Het is in één klap duidelijk: ze heeft borstkanker. Dan volgt hoofdstuk één waarin er meer over Rabbit en haar familie wordt verteld, onder andere dat zij een dochter Juliet heeft.

Tranentrekker
In het vliegtuig lees ik verder in mijn boek, maar oei, ik zit er zó in dat er een traan over mijn wang biggelt. Ergens had ik met zo’n titel ‘de 9 dagen van…’ kunnen weten dat er een tragedie af zou spelen, maar met de zin op de cover van het boek waar staat dat het boek ‘vreselijk grappig’ is, was ik niet voorbereid op een tranentrekker. Ik lees toch de achterkant van het boek eens en dan zie ik ‘Koop een pakje (of een doos) tissues en ga er eens goed voor zitten’. Oeps!

Tijdens mijn reis in Frankrijk kom ik helaas niet verder met het boek, maar bij thuiskomst heb ik heerlijk een zaterdag voor mijzelf om te lezen. De hoofdstukken zijn mooi opgebouwd en telkens krijg je door de ogen van iemand anders – moeder Molly, muzikant Johnny Faye, broer Davey, dochter Juliet, vriendin Marjorie – een kijkje in het leven van Rabbit. Zij heeft heel wat beleefd en meegemaakt en inderdaad zitten daar lachwekkende scènes tussen. Maar telkens als er in het boek een dag eindigt en ik dus lees ‘dag 3’ voel ik het eind van deze bijzondere vrouw naderen. Ik zie er zelfs tegenop om dag 9 te lezen want ik verwacht een tranendal. Maar niets is minder waar in deze achtbaan van emoties in het boek.

Natuurlijk is het heel triest en moeilijk om te lezen hoe een dochter afscheid neemt van haar moeder en hoe moeder Molly afscheid neemt van haar dochter Rabbit. Maar het hele boek door word je daar op voorbereid. Ik vind het eind juist prachtig omschreven, sereen en intens.

Uiteindelijk is het jammer dat ik het boek uit heb!
Dit boek ga ik zeker aan vriendinnen doorgeven én bewaren, zodat ik het over een jaar nog eens kan lezen. Een groot compliment dus aan schrijfster Anna McPartlin.